سید مجتبی مصطفوی؛ سردفتر انسانیت و عدالت ، نامی که با نیکی ماندگار شد

دالانکوه – چهره های ماندگار
در تاریخ هر دیار، گاه انسان‌هایی ظهور می‌کنند که نامشان نه با قدرت و ثروت، بلکه با صداقت، خدمت و مهر در دل‌ها جاودانه می‌شود ، حاج سید مجتبی مصطفوی دارانی از آن چهره‌های نادر و ماندگار بود که عمر خویش را وقف مردم، اخلاق، و عدالت کرد.

او نه‌تنها در عرصه حقوق و سردفتری، بلکه در میدان انسانیت و رفاقت، الگویی بی‌بدیل برای نسل‌ها بود. از کودکی با بار مسئولیت بزرگ شد، در دامان تربیت عموی فرهیخته‌اش آسید عباس مصطفوی بالید، و در مسیر زندگی، دفترخانه را به مدرسه اخلاق و مشاوره مردمی بدل ساخت. در روزگاری که بسیاری در پی نام و نان بودند، او در پی آرامش دل‌های مردم و گره‌گشایی از مشکلاتشان بود.این یادنامه، نه تنها روایت زندگی و خدمات ایشان است، بلکه بازتابی از وصایای اخلاقی و انسانی اوست؛ سخنانی که همچون چراغی روشن، راه را برای بازماندگان و آیندگان روشن می‌سازد.
حاج سید مجتبی مصطفوی دارانی، فرزند سید اسدالله و زهرا خاتون، در نخستین روز خردادماه سال ۱۳۰۳ در شهرستان فریدن چشم به جهان گشود. دوران کودکی‌اش با فقدان پدر همراه بود و از همان سال‌های نخست، مسئولیت سرپرستی مادر و برادر کوچکتر خود را با صبر و متانت پذیرفت.
پس از پایان تحصیلات ابتدایی، تحت تربیت و سرپرستی عموی بزرگوارش، آسید عباس مصطفوی، از چهره‌های شناخته‌شده و مورد احترام منطقه، وارد عرصه کار شد و در دفتر ایشان به فعالیت پرداخت. این دوره، نقطه آغاز رشد شخصیتی و حرفه‌ای ایشان بود؛ دوره‌ای که نه‌تنها مهارت‌های اداری و حقوقی را در او شکوفا کرد، بلکه روحیه خدمت‌گزاری و مردم‌داری را در وجودش نهادینه ساخت.
سردفتر مهر و مردم؛ مردی که قانون را با قلب نوشت
با گذشت زمان، حاج سید مجتبی مصطفوی دفترخانه شماره ۱۸ شهر داران را تأسیس کرد و در طول سال‌های سردفتری، فراتر از وظایف ثبتی، به عنوان مشاور، راهنما و همراه مردم شناخته شد. در گرفتاری‌ها، همشهریانش را با روی گشاده و قلبی مهربان یاری می‌داد. او قله‌ای از تواضع، صفا، صداقت، عاطفه و محبت بود؛ انسانی که خدمت به همنوعان را سرلوحه زندگی خود قرار داده بود و در رفع مشکلات مردم، با علاقه و جدیت تلاش می‌کرد.
نامی که با نیکی ماند؛ وداع با سردفتر مهر و صداقت
درستکاری و حسن سلوک ایشان با ارباب رجوع، چه در شهر داران و چه بعدها در اصفهان، همواره مورد تحسین اولیای امور و عموم مردم بود. نام او با نیکی و احترام در خاطره‌ها مانده است؛ مصداقی روشن از سخن سعدی ؛ سعدیا مرد نکونام نمیرد هرگز، مرده آن است که نامش به نکویی نبرند .
در سپیده‌دم جمعه ۱۲ اسفند ۱۳۷۳، قلب پاک و با ایمانش از تپیدن ایستاد و با آرامش خاطر، دعوت حق را لبیک گفت. مرغ روحش از قید تن رها شد و به گلشن فردوس آرمید. یادش گرامی و خاطرش جاودان باد.
وصایای اخلاقی و فرهنگی شادروان حاج سید مجتبی مصطفوی
شادروان حاج سید مجتبی مصطفوی در واپسین توصیه‌های خود، نکاتی ژرف و انسانی را به بازماندگان و نسل‌های آینده یادآور شد:
1- مرگ، حقیقتی تکاملی است. از شیون و زاری با صدای بلند پرهیز کنید و متانت خود را حفظ نمایید.
2 – صله‌رحم و مهربانی را پاس بدارید. از بهانه‌جویی‌هایی که موجب قطع رابطه فامیلی می‌شود، دوری کنید.
3 – صداقت را سرمشق زندگی قرار دهید. دروغ را کنار بگذارید؛ بالاترین زرنگی، صداقت و درستی است.
4- در خدمت به خلق بکوشید. کاری کنید که مردم از شما به نیکی یاد کنند.
5 – در کسب مال، عزت را مقدم بدانید. ثروت باید در خدمت آبرو باشد، نه بالعکس.
6- واقع‌بینی را در قضاوت‌ها رعایت کنید. از داوری‌های عجولانه و یک‌طرفه بپرهیزید.
7 – یار و یاور خانواده و دوستان باشید. دل‌ها را به هم نزدیک کنید، نه دور.
مرجع مشاوره حقوقی در ایران؛ از داران تا تهران
شادروان حاج سید مجتبی مصطفوی دارانی، از چهره‌های برجسته حقوقی کشور و استان اصفهان بود که به‌واسطه سواد عمیق، نبوغ حقوقی و تجربه گسترده، در زمره وکلای تراز اول ایران قرار داشت. تسلط ایشان بر مسائل پیچیده حقوقی چنان بود که بسیاری از وکلای برجسته از سراسر کشور، در مواجهه با پرونده‌های دشوار و تخصصی، به داران سفر می‌کردند تا از مشاوره و راهنمایی ایشان بهره‌مند شوند.
این مراجعات مکرر، گواهی روشن بر اعتبار علمی و اخلاقی ایشان در جامعه حقوقی ایران بود. با وجود علاقه قلبی به زادگاه خود، پس از مهاجرت به اصفهان، مسئولیت دفترخانه شماره یک اصفهان واقع در سه‌راه سیمین را پذیرفتند. این دفتر، به‌واسطه مدیریت ایشان، به یکی از معتبرترین مراکز ثبتی استان تبدیل شد.
میراث مهر؛ ادامه راه مصطفوی‌ها از داران تا تهران
پس از ایشان، نوه‌هایشان راه او را ادامه دادند و دفترخانه‌ای که همچنان با نام «مصطفوی» و با اصالت خانوادگی از فلاورجان اداره می‌شود، به فعالیت حرفه‌ای خود ادامه داد. پس از آن، سیدحمید مصطفوی به تهران رفت و در آنجا به سردفتری پرداخت. اکنون، پس از درگذشت ایشان، نوه‌هایشان این مسیر را دنبال می‌کنند.
از نکات برجسته زندگی ایشان، رفاقت دیرینه و صمیمانه با غلامحسین‌خان کیان‌ارثی، برادر خانم عموی گرانقدرشان آسید عباس مصطفوی بود؛ شخصیتی فرهیخته که پیش‌تر در همین نشریه به خدمات ارزنده‌اش پرداخته‌ایم. این پیوند خانوادگی و اخلاقی، نشان از عمق روابط انسانی، اصالت فرهنگی و روحیه وفاداری در خاندان مصطفوی دارد.