واکاوی برنامه دولت برای رفع تنش آبی در خوزستان

ظهور ادبیات تنش آبی در دولت قبل یک پرونده جدید به اصطلاح علمی را در ادبیات مدیریت منابع آب کشور باز کرد. بر این اساس نظریه‌پردازهای رسانه‌ای دولت روحانی با طرح مسئله تنش آبی موضوع محدودیت منابع آب با محوریت آب شرب را به مسائل آب و هوایی و اقلیمی گره زدند و حل این مسئله را منوط به آمارهای خارج از دسترس نظیر میزان بارش کردند و از سوی دیگر مسئله سازگاری با شرایط تنش آبی و کمبود منابع آبی را طرح کردند.

این تغییر ادبیات در حوزه منابع آب در حالی به پیش می‌رفت که مطابق منابع بین‌المللی موجود در حوزه مدیریت منابع آب، تنش آبی به جای اینکه یک مسئله مرتبط با پدیده‌های اقلیمی باشد، یک مسئله مدیریت است که در قالب استقرار سیاست‌های توسعه عرضه و مدیریت تقاضا قابل حل است.

به معنای ساده‌تر، ناترازی میان منابع و مصارف آب در هر منطقه مطابق هر مشترک تعریف اساسی تنش آبی است و این مسئله به وسیله صرفه‌جویی در مصرف و توسعه زیرساخت به منظور بهبود شرایط منابع حل شدنی است.

*تغییر رویکرد دولت سیزدهم و حرکت به سوی حل مسئله تنش آبی

با توجه به ارائه معنای واقعی پدیده تنش آبی، دولت سیزدهم بر خلاف دولت قبل به جای گره زدن حل موضوع به میزان بارش علاوه بر اعمال سیاست‌های مدیریت مصرف به سوی استقرار زیرساخت‌های متنوع برای رسیدن به پایان تنش آبی اقدام کرد.

در این راستا یکی از مهمترین استان‌هایی که صاحب بیشترین پروژه‌های مرتبط با رفع مسئله تنش آبی است، استان خوزستان است.

*جزئیات برنامه دولت برای اعلام پایان تنش آبی در استان خوزستان

به گزارش فارس، بر اساس اطلاعات رسیده از سوی شرکت آب و فاضلاب کشور، در ابتدای فعالیت دولت سیزدهم، 19 شهر و منطقه واقع در این استان از جمله، دهدز، آغاجاری، لالی، اندیکا، دزفول، اندیمشک، شوشتر، هندیجان، دشت آزادگان، رامهرمز، امیدیه، الوان، هفتکل، آب حیات، صیدون، اهواز، دارخوین، شادگان و منطقه چمران با مسئله تنش آبی دست و پنجه نرم می‌کنند.

بر اساس این آمار بیشترین میزان ناترازی منابع و مصارف در شهرهای استان خوزستان بسته به مناطق مختلف متفاوت است. در همین راستا به منظور حل مسائل تنش آبی 19 شهر واقع در استان خوزستان به صورت پایدار، دولت سیزدهم پیگیری 56 عنوان پروژه بزرگ را در دستور کار خود قرار داده تا مسئله تنش آب را در بازه زمانی دو ساله به انتها برسد.